Φαρμακευτική θεραπεία για χρόνια προστατίτιδα

Η προστατίτιδα είναι μια οξεία ή χρόνια φλεγμονή του αδενικού (παρεγχυματικού) και του διάμεσου ιστού του προστάτη.Η φλεγμονή του προστάτη ως ανεξάρτητη νοσολογική μορφή περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Ledmish το 1857. Παρά την ιστορία σχεδόν 150 ετών, η προστατίτιδα παραμένει μια πολύ συχνή, κακώς κατανοητή και δύσκολη θεραπεία της νόσου. Αυτό οφείλεται επίσης στο γεγονός ότι στις περισσότερες περιπτώσεις χρόνιας προστατίτιδας, η αιτιολογία, η παθογένεση και η παθοφυσιολογία της παραμένουν άγνωστες.

Δεν υπάρχει κανένα άλλο πρόβλημα στην ουρολογία σήμερα όπου η αλήθεια, τα αμφίβολα δεδομένα και η μυθοπλασία σχετίζονται τόσο στενά όσο υπάρχει στη χρόνια προστατίτιδα (CP).

Αυτό οφείλεται κυρίως στο υψηλό επίπεδο εμπορευματοποίησης της θεραπείας για την ασθένεια, για την οποία διατίθεται μια ποικιλία διαφορετικών μεθόδων και φαρμάκων που διαφημίζονται προτού υπάρχουν αξιόπιστες πληροφορίες σχετικά με την αποτελεσματικότητα και την ασφάλειά τους. Επιπλέον, η επιθετική διαφήμιση που πραγματοποιείται χρησιμοποιώντας όλους τους τύπους μέσων μαζικής ενημέρωσης εστιάζεται κυρίως στον ασθενή, ο οποίος δεν μπορεί να αξιολογήσει όλα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της προτεινόμενης θεραπείας.

Από την άλλη πλευρά, η ανάπτυξη της σύγχρονης ιατρικής έχει οδηγήσει σε μια σειρά από νέες αρχές και μεθόδους θεραπείας με CP. Κάθε μέθοδος έχει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της. Ωστόσο, ο ασκούμενος ουρολόγος δεν μπορεί να διαβάσει και να αναλύσει τον συνεχώς αυξανόμενο όγκο πληροφοριών σχετικά με το πρόβλημα της προστατίτιδας. Παρά τον μεγάλο αριθμό μεθοδολογικών υλικών, διατριβών και δημοσιεύσεων σχετικά με τη διάγνωση και τη θεραπεία της CP, ουσιαστικά δεν υπάρχουν δεδομένα στη μορφή που απαιτείται για υιοθέτηση ως πρότυπο.

Διάφορες μέθοδοι θεραπείας της προστατίτιδας προωθούνται και χρησιμοποιούνται από πολλά ιατρικά κέντρα (μερικές φορές χωρίς ουρολόγο), φαρμακολογικές εταιρείες, ακόμη και παραϊατρικά ιδρύματα.

Αυτό καθιστά δύσκολη τη λήψη αποτελεσματικών κλινικών αποφάσεων, περιορίζει τη χρήση αξιόπιστων μεθόδων διάγνωσης και θεραπείας, δημιουργεί έναν «καταρράκτη» θεραπείας όταν, μετά από αποτυχία μιας μεθόδου, μια άλλη συνταγογραφείται χωρίς καλό λόγο και ούτω καθεξής. Ως αποτέλεσμα, υπάρχει μια ανισορροπία μεταξύ κλινικής και οικονομικής αποτελεσματικότητας και αύξησης του κόστους ιατρικής περίθαλψης. Η γνώση των βασικών και η υιοθέτηση των αρχών της τεκμηριωμένης ιατρικής για την τυποποίηση προσεγγίσεων για τη διάγνωση και την επιλογή τακτικών θεραπείας για χρόνια προστατίτιδα βοηθούν στην πλήρωση αυτού του κενού.

Τι σημαίνει χρόνια προστατίτιδα; Η σύγχρονη ερμηνεία του όρου «χρόνια προστατίτιδα» και η ταξινόμηση της νόσου είναι ασαφείς. Μια ποικιλία καταστάσεων του προστάτη και του κατώτερου ουροποιητικού συστήματος μπορεί να κρύβεται κάτω από τη μάσκα του, που κυμαίνεται από λοιμώδη προστατίτιδα έως σύνδρομο χρόνιου πυελικού πόνου έως αυτό που είναι γνωστό ως το λεγόμενο. Prostatodynia με αβακτηριακή προστατίτιδα και τελειώνει με νευρογενή δυσλειτουργία, αλλεργικές και μεταβολικές διαταραχές. Η έλλειψη ορολογικής μονάδας είναι ιδιαίτερα σημαντική για τη μη μολυσματική CP, η οποία ερμηνεύεται από διάφορους συγγραφείς ως εξής: προστατοδυνία, σύνδρομο χρόνιου πυελικού πόνου, μετα-μολυσματική προστατίτιδα, μυαλγία των μυών του πυελικού εδάφους, συμφορητική προστατίτιδα.

Πολλοί ειδικοί θεωρούν ότι η χρόνια προστατίτιδα είναι μια φλεγμονώδης ασθένεια κατά κύριο λόγο μολυσματικής προέλευσης με την πιθανή προσθήκη αυτοάνοσων ασθενειών που χαρακτηρίζονται από βλάβη στο παρεγχύμα και στους διάμεσους ιστούς του προστάτη.

Πρέπει να σημειωθεί ότι η χρόνια αβακτηριακή προστατίτιδα είναι 8 φορές πιο συχνή από τη βακτηριακή μορφή της νόσου και αντιπροσωπεύει έως και το 10% όλων των περιπτώσεων.

Ειδικοί από τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας των ΗΠΑ ερμηνεύουν την κλινική έννοια της χρόνιας προστατίτιδας ως εξής:

• την παρουσία πόνου στην πυελική / περινεϊκή περιοχή, όργανα του ουροποιητικού συστήματος για τουλάχιστον 3 μήνες ·
• η παρουσία (ή απουσία) αποφρακτικών ή ερεθιστικών συμπτωμάτων της νόσου του ουροποιητικού συστήματος.
• θετικό (ή αρνητικό) βακτηριολογικό αποτέλεσμα δοκιμής.

Η χρόνια προστατίτιδα είναι μια κοινή ασθένεια με μεγάλη ποικιλία συμπτωμάτων. Συχνά υπάρχουν δημοσιεύσεις που δείχνουν μια εξαιρετικά υψηλή συχνότητα εμφάνισης CP. Αναφέρεται ότι η προστατίτιδα οδηγεί σε σημαντική επιδείνωση της ποιότητας ζωής των ανδρών σε ηλικία εργασίας: τα αποτελέσματά της έχουν συγκριθεί με τη στηθάγχη, τη νόσο του Crohn ή το έμφραγμα του μυοκαρδίου. Σύμφωνα με τα συνοπτικά δεδομένα της Αμερικανικής Ουρολογικής Εταιρείας, η συχνότητα εμφάνισης χρόνιας προστατίτιδας κυμαίνεται μεταξύ 35 και 98% και μεταξύ 40 και 70% σε άνδρες σε αναπαραγωγική ηλικία.

Η έλλειψη σαφών κλινικών και εργαστηριακών κριτηρίων για τη νόσο και η συχνότητα των υποκειμενικών καταγγελιών καθορίζουν την κάλυψη διαφόρων παθολογικών καταστάσεων του προστάτη, της ουρήθρας, καθώς και νευρολογικών παθήσεων της πυελικής περιοχής υπό τη διάγνωση CP. Η έλλειψη ολοκληρωμένης κατανόησης της παθογένεσης της CP αποδεικνύεται από τα ελαττώματα των υπαρχουσών ταξινομήσεων, που αποτελούν σοβαρό εμπόδιο στην κατανόηση και την επιτυχημένη θεραπεία αυτής της ασθένειας.

Στη σύγχρονη επιστημονική βιβλιογραφία υπάρχουν περισσότερες από 50 ταξινομήσεις προστατίτιδας.

Επί του παρόντος, οι ξένες χώρες χρησιμοποιούνται ευρέως και γίνονται αποδεκτές ως η κύρια ταξινόμηση του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας των ΗΠΑ σύμφωνα με την οποία διαφοροποιούν: οξεία βακτηριακή προστατίτιδα (I), χρόνια βακτηριακή προστατίτιδα (II), χρόνια αβακτηριακή προστατίτιδα ή σύνδρομο χρόνιου πυελικού πόνου (III), συμπεριλαμβανομένης της συμπερίληψης με ή χωρίς φλεγμονώδες συστατικό (IIIA) (IIIB) καθώς και ασυμπτωματική προστατίτιδα παρουσία φλεγμονής (IV).

Κλινικά χαρακτηριστικά της χρόνιας προστατίτιδας:

• ως επί το πλείστον νεαροί άνδρες ηλικίας μεταξύ 20 και 50 ετών (μέση ηλικία 43 ετών) υποφέρουν.
• Η κύρια και πιο κοινή εκδήλωση της νόσου είναι η παρουσία πόνου ή δυσφορίας στην πυελική περιοχή.
• Διάρκεια τουλάχιστον 3 μηνών.
• Η ένταση των συμπτωματικών εκδηλώσεων ποικίλλει σημαντικά.
• Η πιο κοινή θέση πόνου είναι το περίνεο. Ωστόσο, μπορεί να υπάρχει δυσφορία σε οποιαδήποτε περιοχή της λεκάνης.
• Ο μονομερής εντοπισμός του πόνου στον όρχι δεν αποτελεί ένδειξη προστατίτιδας.
• τα επιτακτικά συμπτώματα είναι πιο κοινά από αποφρακτικά.
• η στυτική δυσλειτουργία μπορεί να συνοδεύει CP.
• Ο πόνος μετά την εκσπερμάτωση είναι πιο συγκεκριμένος για την CP και τον διαφοροποιεί από καλοήθη υπερπλασία του προστάτη και υγιείς άνδρες.

Η χώρα μας έχει συσσωρεύσει μεγάλη ποσότητα υλικού για την εφαρμογή διαφόρων μεθόδων για τη διάγνωση και τη θεραπεία της CP. Ωστόσο, τα περισσότερα από τα διαθέσιμα δεδομένα δεν πληρούν τις απαιτήσεις του φαρμάκου βάσει αποδεικτικών στοιχείων: οι μελέτες δεν είναι τυχαίες, με μικρό αριθμό παρατηρήσεων σε ένα κέντρο, χωρίς έλεγχο εικονικού φαρμάκου και μερικές φορές καμία ομάδα ελέγχου.

Επιπλέον, η έλλειψη ομοιόμορφης ταξινόμησης της CP συχνά δεν δίνει ιδέα για ποιες κατηγορίες ασθενών συζητούνται στην πραγματικότητα στις μελέτες που περιγράφονται. Επομένως, η αποτελεσματικότητα των περισσότερων από τις μεθόδους θεραπείας που χρησιμοποιούνται ευρέως και χρησιμοποιούνται σήμερα (εκχύλιση κενού διαουρηθρικού, διουρηθρική ηλεκτρομαγνητική και ηλεκτρομαγνητική διέγερση του προστάτη, θεραπεία LOD, εγκάρσια, υπερπυβική, υπερουρηθρική ή ενδοαγγειακή ακτινοβόληση λέιζερ χαμηλής ενέργειας, εκχύλιση λίθων προστάτη στο λαιμό κ. λπ.

Ακόμη και η αποτελεσματικότητα μιας τέτοιας παραδοσιακής μεθόδου όπως το μασάζ του προστάτη και οι ενδείξεις για αυτό δεν έχουν ακόμη καθοριστεί με σαφήνεια.

Το πρόβλημα της επιλογής ενός φαρμάκου για τη θεραπεία ασθενών με χρόνια βακτηριακή (μη μολυσματική) προστατίτιδα, οι οποίοι ταξινομούνται σε κατηγορίες IIIA και IIIB από το NIH, είναι μια σημαντική πρόκληση. Αυτό οφείλεται στην ασάφεια της έννοιας της «χρόνιας αβακτηριακής προστατίτιδας», η οποία προκύπτει από την ασαφή αιτιολογία και την παθογένεση αυτής της νόσου. Αυτή η διατύπωση της ερώτησης σχετίζεται καταρχάς με προστατίτιδα κατηγορίας IIIB, η οποία ορίζεται επίσης ως «χρόνια αβακτηριακή προστατίτιδα / σύνδρομο χρόνιου πυελικού πόνου» (CAP / CPPS).

Είναι παράδοξο, αλλά είναι γεγονός ότι πολλοί συγγραφείς προτείνουν τη χρήση αντιβακτηριακών παραγόντων για τη θεραπεία της αβακτηριακής προστατίτιδας και αναφέρουν δεδομένα που δείχνουν ότι μια τέτοια θεραπεία είναι επαρκώς αποτελεσματική. Αυτό μαρτυρεί και πάλι την ανεπαρκή επεξεργασία των προβλημάτων της αιτιοπαθογένεσης της νόσου, την πιθανή επίδραση της λοίμωξης στην ανάπτυξή της και την ασυνέπεια της αποδεκτής ορολογίας στην οποία έχουμε ήδη αναφερθεί, γεγονός που υποδηλώνει τον διαχωρισμό των εννοιών του "αβακτηριακού" "αβακτηριακό". μη μολυσματική "προστατίτιδα. Η διάγνωση του CAP / CPPS είναι πολύ πιθανό να κρύψει ένα πλήθος διαφορετικών καταστάσεων, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στις οποίες ο προστάτης εμπλέκεται μόνο έμμεσα ή καθόλου στην παθολογική διαδικασία και η ίδια η διάγνωση είναι επιβεβλημένη αφιέρωμα σε φαρμακευτικές εταιρείες που χρειάζονται έναν σαφή όρο για να καθορίσουν τις ενδείξεις για το διορισμό φαρμάκων.

Σήμερα μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί μια ενοποιημένη προσέγγιση για τη θεραπεία ασθενών με CAP / CPPS. Για τον ίδιο λόγο, ένας μεγάλος αριθμός διαφορετικών φαρμάκων έχει προταθεί για τη θεραπεία αυτών των καταστάσεων, οι κύριες ομάδες των οποίων μπορούν να αναπαρασταθούν με την ακόλουθη ταξινόμηση:

• Αντιβιοτικά και αντιβακτηριακά φάρμακα.
• μη στεροειδείς αντιφλεγμονώδεις παράγοντες (diclofenac, ketoprofen)
• Μυοχαλαρωτικά και αντισπασμωδικά (βακλοφένη)
• a1 αποκλειστές (τεραζοσίνη, δοξαζοσίνη, αλφουζοσίνη, ταμσουλοσίνη)
• Εκχυλίσματα φυτών (Serenoa repens, Pigeum africanum);
• 5α αναστολείς αναγωγάσης (φινναστερίδη).
• Αντιχολινεργικά (οξυβουτυνίνη, τολτεροδίνη)
• Διαμορφωτές και διεγερτικά ανοσίας.
• βιορυθμιστικά πεπτίδια (εκχύλισμα προστάτη)
• Συμπλέγματα βιταμινών και μικροστοιχείων.
• Αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά (αμιτριπτυλίνη, διαζεπάμη, σαλβουταμίνη)
• Αναλγητική;
• Φάρμακα για τη βελτίωση της μικροκυκλοφορίας, των ρεολογικών ιδιοτήτων του αίματος, των αντιπηκτικών (δεξτράνη, πεντοξυφυλλίνη).
• Ένζυμα (υαλουρονιδάση);
• Αντιεπιληπτικά φάρμακα (γκαμπαπεντίνη)
• Αναστολείς της οξειδάσης της ξανθίνης (αλλοπουρινόλη).
• Εκχύλισμα πάπρικας (καψαϊκίνη).

Κάποιος μπορεί μόνο να συμφωνήσει ότι η θεραπεία με CP πρέπει να στοχεύει σε όλα τα πλαίσια της αιτιολογίας και της παθογένεσης της νόσου, να λαμβάνει υπόψη τη δραστηριότητα, την κατηγορία και την έκταση της διαδικασίας και να είναι περίπλοκη. Δεδομένου ότι η αιτία εμφάνισης CP IIIA και IIIB δεν είναι γνωστή με ακρίβεια, η χρήση πολλών από τα παραπάνω φάρμακα βασίζεται μόνο σε επεισοδιακές αναφορές εμπειριών με τη χρήση τους, οι οποίες είναι συχνά αμφισβητήσιμες από την άποψη της φαρμακευτικής ουσίας που βασίζεται σε στοιχεία . Μέχρι στιγμής, μια πλήρης θεραπεία για την ΚΓΠ φαίνεται να είναι ένας αόριστος στόχος. Επομένως, η συμπτωματική θεραπεία, ειδικά σε ασθενείς της κατηγορίας IIIB, είναι ο πιο πιθανός τρόπος βελτίωσης της ποιότητας ζωής.

Αντιβακτηριακή θεραπεία

Στη θεραπεία της χρόνιας βακτηριακής προστατίτιδας, τα αντιβιοτικά χρησιμοποιούνται συχνά εμπειρικά, συχνά με θετικά αποτελέσματα. Έως και το 40% των ασθενών με CP ανταποκρίνονται στη θεραπεία με αντιβιοτικά με ή χωρίς βακτηριακή λοίμωξη στις εξετάσεις. Μερικοί ασθενείς με ΚΓΠ έχουν αποδειχθεί ότι αισθάνονται καλύτερα μετά από αντιμικροβιακή θεραπεία, η οποία μπορεί να υποδηλώνει την παρουσία μιας λοίμωξης που οι παραδοσιακές μέθοδοι δεν εντοπίζουν. Οι Nickel και Costerton (1993) διαπίστωσαν ότι το 60% των ασθενών με προηγουμένως διαγνωσμένη βακτηριακή προστατίτιδα που ήταν θετικοί μετά από αντιμικροβιακή θεραπεία σε φόντο αρνητικών καλλιεργειών των 3ων ούρων και / ή έκκρισης του προστάτη και / ή εκσπερμάτισης ήταν θετικοί ήταν ανάπτυξη βακτηριακής χλωρίδας σε βιοψίες προστάτη. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο ρόλος ορισμένων μικροοργανισμών (αρνητικοί στην κοαγκουλάση σταφυλόκοκκοι, χλαμύδια, ουρελάπλασμα, αναερόβια, μύκητες, Trichomonas) ως αιτιολογικοί παράγοντες της CP δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί και αποτελεί αντικείμενο συζήτησης. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να αποκλειστεί ότι ορισμένες παρενέργειες του κατώτερου ουροποιητικού συστήματος, οι οποίες είναι συνήθως αβλαβείς, μπορεί να καταστούν παθογόνες υπό ορισμένες συνθήκες. Επιπλέον, προηγουμένως άγνωστοι μολυσματικοί παράγοντες μπορούν να αναγνωριστούν χρησιμοποιώντας πιο ευαίσθητες μεθόδους.

Σήμερα, πολλοί συγγραφείς πιστεύουν ότι είναι δικαιολογημένο να δοκιμάζουμε αντιβιοτική θεραπεία για ασθενείς με CAP. Σε περιπτώσεις όπου η προστατίτιδα είναι θεραπεύσιμη, συνιστούν τη συνέχιση για άλλες 4 έως 6 εβδομάδες ή ακόμα και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Εάν εμφανιστεί υποτροπή μετά τη διακοπή της αντιμικροβιακής θεραπείας, πρέπει να επαναληφθεί χρησιμοποιώντας χαμηλές δόσεις φαρμάκων. Παρά το γεγονός ότι η τελευταία διάταξη δημιουργεί ορισμένες αμφιβολίες, συμπεριλήφθηκε στις συστάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ουρολόγων (2002).

Ίσως υπάρχει μια λογική για τη χρήση αντιβιοτικών που διεισδύουν στους ιστούς του προστάτη. Λίγα αντιμικροβιακά φάρμακα φτάνουν στον προστάτη. Για να γίνει αυτό, πρέπει να είναι διαλυτά στα λιπίδια, να έχουν χαμηλές ιδιότητες δέσμευσης πρωτεΐνης και υψηλή σταθερά διαχωρισμού (pKa). Όσο φθηνότερο είναι το pKa του φαρμάκου, τόσο υψηλότερη είναι η αναλογία των μη φορτισμένων (μη ιονισμένων) μορίων στο πλάσμα του αίματος που μπορούν να διεισδύσουν στο επιθήλιο του προστάτη και να εξαπλωθούν κατά την έκκριση. Το φάρμακο είναι διαλυτό στα λιπίδια και συνδέεται ελάχιστα με τις πρωτεΐνες του πλάσματος. Μπορεί εύκολα να διεισδύσει στην ηλεκτρικά φορτισμένη μεμβράνη λιπιδίων του επιθηλίου του προστάτη. Ως εκ τούτου, είναι απαραίτητο το φάρμακο που χρησιμοποιείται είναι διαλυτό στα λιπίδια και pKa >προκειμένου να επιτευχθεί καλή διείσδυση του αντιβιοτικού στον προστάτη8, το 6 οφείλεται στη βέλτιστη δραστικότητα έναντι αρνητικών κατά gram βακτηρίων σε pH >επισημαίνεται6. 6η

Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι τα αποτελέσματα της μακροχρόνιας χρήσης της τριμεθοπρίμης-σουλφαμεθοξαζόλης παραμένουν μη ικανοποιητικά (Drach G. W. et al. 1974; Meares Ε. Μ. 1975; McGuire EJ, Lytton B. 1976). Δεδομένα σχετικά με τη θεραπεία με δοξυκυκλίνη και φθοροκινολόνες, συμπεριλαμβανομένης της νορφλοξασίνης (Schaeffer AJ, Darras FS 1990), της σιπροφλοξασίνης (Childs SJ 1990; Weidner W. et al. 1991) και της οφλοξασίνης (Remy G. et al. 1988; Cox CE 1989; Pust RA et al. 1989) φαίνεται πιο ενθαρρυντικό. Nickel J. C. et αϊ. (2001) διαπίστωσε ότι η οφλοξασίνη είχε την ίδια επίδραση στις ομάδες προστατίτιδας II, IIIA και IIIB. Πρόσφατα, η λεβοφλοξασίνη χρησιμοποιήθηκε επιτυχώς για το σκοπό αυτό όπως περιγράφεται από τους Nickel C. J. et al. (2003) σε ασθενείς με CAP / CPPS.

Αποκλειστές άλφα 1

Ορισμένοι επιστήμονες προτείνουν ότι ο πόνος και τα συμπτώματα της ερεθιστικής ή δύσκολης ούρησης σε ασθενείς με CAB / CPPS μπορεί να οφείλονται σε απόφραξη του κατώτερου ουροποιητικού συστήματος που προκαλείται από δυσλειτουργία του αυχένα της ουροδόχου κύστης, σφιγκτήρα, στένωση της ουρήθρας ή δυσλειτουργία της ούρησης με υψηλή πίεση ουρήθρας που προκαλείται . Η εξέταση ανδρών κάτω των 50 ετών με κλινική διάγνωση της CP αποκαλύπτει λειτουργική απόφραξη του αυχένα της ουροδόχου κύστης σε περισσότερους από τους μισούς από αυτούς, μια απόφραξη λόγω ψευδοδυσυναισθησίας του σφιγκτήρα σε άλλο 24% και αστάθεια εξάπλωσης σε περίπου 50% των ασθενών .

Έτσι, κάποια μορφή χρόνιας προστατίτιδας σχετίζεται με την αρχική δυσλειτουργία του συμπαθητικού νευρικού συστήματος και την υπερκινητικότητα των αδρενεργικών υποδοχέων άλφα-1. Αυτό αποδεικνύεται από τα έργα των τοπικών συγγραφέων και από τις δικές μας παρατηρήσεις.

Έχει περιγραφεί η ενδοπροστατική παλινδρόμηση του πόρου, που προκαλείται από την τυρβώδη ούρηση με υψηλή ενδοουρηθρική πίεση. Η παλινδρόμηση των ούρων στους αγωγούς και τους λοβούς του προστάτη μπορεί να διεγείρει μια στείρα φλεγμονώδη απόκριση.

Τα δεδομένα της βιβλιογραφίας δείχνουν ότι οι αναστολείς άλφα-1, τα μυοχαλαρωτικά και η φυσική θεραπεία μειώνουν τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων σε ασθενείς με CAB / CPPS. Osborn D. E. et al. (1981) ήταν από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν το μη επιλεκτικό φάρμακο φαινοξυβενζαμίνη με θετικά αποτελέσματα στην προστατοδυνία σε μια ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο μελέτη. Η βελτίωση της ροής των ούρων με τον αποκλεισμό των υποδοχέων άλφα-1 στον αυχένα και τον προστάτη της ουροδόχου κύστης οδηγεί σε μείωση των συμπτωμάτων. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των μελετών με άλφα αποκλειστές, παρατηρείται κλινική πρόοδος στο 48-80% των περιπτώσεων. Τα συγκεντρωτικά δεδομένα από 4 πρόσφατες και παρόμοια σχεδιασμένες μελέτες για β-αποκλειστές στο CP / CPPS δείχνουν θετικό αποτέλεσμα θεραπείας σε μέσο όρο 64% των ασθενών.

Οι Neal D. E. Jr. και Moon T. D. (1994) διερεύνησαν την τεραζοσίνη σε ασθενείς με CAP και προστατοδυνία σε μια ανοιχτή μελέτη. Μετά από ένα μήνα θεραπείας, το 76% των ασθενών σημείωσε μείωση των συμπτωμάτων από 5, 16 ± 1, 77 σε 1, 88 ± 1, 64 σημεία σε κλίμακα 12 σημείων (p<0. 0001) κατά τη χρήση δόσεων 2 έως 10 mg / ημέρα. Ταυτόχρονα, 2 μήνες μετά το τέλος της θεραπείας, το 58% των ασθενών που αντέδρασαν θετικά στον α1 αποκλεισμό δεν είχαν συμπτώματα. Σε μια πρόσφατη διπλή-τυφλή μελέτη, το 56% των ασθενών με τεραζοσίνη και το 33% με εικονικό φάρμακο βελτιώθηκε μετά από 14 εβδομάδες. Επιπλέον, βρέθηκε μείωση του πόνου κατά 50% στην κλίμακα NIH-CPSI στο 60% της ομάδας ενεργού θεραπείας, σε σύγκριση με το 37% στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου (Cheah P. Y. et al. 2003). Ταυτόχρονα, οι ομάδες κατέληξαν να μην διαφέρουν σημαντικά ως προς τον ρυθμό ούρησης και τον υπόλοιπο όγκο ούρων. Gul et αϊ. (2001), κατά την ανάλυση των αποτελεσμάτων παρατήρησης 39 ασθενών με CAP / CPPS που έλαβαν τεραζοσίνη και 30 εικονικό φάρμακο, έδειξαν μείωση της σοβαρότητας των συμπτωμάτων κατά μέσο όρο 35% στην κύρια ομάδα και μόνο κατά 5% στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου. Οι διαφορές μεταξύ της αρχικής γραμμής και του συνόλου για την ομάδα τεραζοσίνης και μεταξύ αυτής και της ομάδας εικονικού φαρμάκου ήταν στατιστικά σημαντικές. Παρ 'όλα αυτά, οι συγγραφείς κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τρεις μήνες θεραπείας με α1-αποκλειστές δεν ήταν αρκετοί για να επιτύχουν μια παρατεταμένη και έντονη μείωση των συμπτωμάτων. Έδειξαν επίσης ότι η δόση της τεραζοσίνης των 2 mg / ημέρα είναι πολύ χαμηλή.

Η αλφουζοσίνη χρησιμοποιήθηκε πρόσφατα σε μια προοπτική, τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο μελέτη διάρκειας 1 έτους που περιλάμβανε 6 μήνες ενεργού θεραπείας και μια ίση περίοδο παρακολούθησης. Μετά από 6 μήνες, οι ασθενείς που έλαβαν αλφουζοσίνη παρουσίασαν μεγαλύτερη μείωση των συμπτωμάτων στην κλίμακα NIH-CPSI, η οποία έφτασε σε στατιστική σημασία σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο και τους μάρτυρες: 9, 9. 3, 8 ή 4, 3 βαθμοί (p = 0, 01). Σε αυτήν την κλίμακα, μόνο τα συμπτώματα που σχετίζονται με τον πόνο μειώθηκαν σημαντικά, σε αντίθεση με άλλα που σχετίζονται με την ούρηση και την ποιότητα ζωής. Στην ομάδα της αλφουζοσίνης, το 65% των ασθενών βελτιώθηκε κατά περισσότερο από 33% στην κλίμακα NIH-CPSI, σε σύγκριση με το 24% και το 32% στις ομάδες εικονικού φαρμάκου και ελέγχου (p = 0, 02). 6 μήνες μετά τη διακοπή του φαρμάκου, τα συμπτώματα άρχισαν να αυξάνονται σταδιακά και στις ομάδες αλφουζοσίνης και εικονικού φαρμάκου.

Η χρήση του επιλεκτικού αναστολέα άλφα-1Α / D ταμσουλοσίνης στο CP / CPPS δείχνει επίσης ένα καλό κλινικό αποτέλεσμα. Σύμφωνα με τους Chen Xiao Song et al. (2002), ενώ χρησιμοποιούσαν 0, 2 mg του φαρμάκου για 4 εβδομάδες, μια μείωση των συμπτωμάτων στην κλίμακα NIH-CPSI και μια αύξηση των Qmax και Qave 30, 4% και Qave, αντίστοιχα, βρέθηκαν στο 74, 5% των ασθενών. έχει καταγραφεί. Narayan P. et al. (2002) ανέφερε τα αποτελέσματα μιας διπλής-τυφλής, τυχαιοποιημένης, ελεγχόμενης με εικονικό φάρμακο μελέτης 6 εβδομάδων με ταμσουλοσίνη σε ασθενείς με CAP / CPPS. Το φάρμακο χορηγήθηκε σε 27 άνδρες, εικονικό φάρμακο - 30. Οι ασθενείς που έλαβαν ταμσουλοσίνη είδαν σημαντική μείωση στα συμπτώματα και αύξηση στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου. Επιπλέον, όσο πιο σοβαρά είναι τα αρχικά συμπτώματα στην κύρια ομάδα, τόσο πιο έντονη εκφράστηκε η βελτίωση. Ο αριθμός των ανεπιθύμητων ενεργειών ήταν συγκρίσιμος στην ομάδα ταμσουλοσίνης και στην ομάδα του εικονικού φαρμάκου. Το θετικό αποτέλεσμα επιτεύχθηκε στο 71, 8% των ασθενών. Μετά από ένα χρόνο θεραπείας, η μείωση της κλίμακας I-PSS ήταν 5, 3 μονάδες (52%) και η μείωση του δείκτη QoL ήταν 3, 1 μονάδες (79%).

Σήμερα, οι περισσότεροι ειδικοί πιστεύουν ότι οι αποκλειστές άλφα-1 πρέπει να χρησιμοποιούνται μακροπρόθεσμα, καθώς τα σύντομα μαθήματα (λιγότερο από 6-8 μήνες) συχνά οδηγούν σε επανεμφάνιση συμπτωμάτων. Αυτό φαίνεται επίσης από μια από τις πιο πρόσφατες εργασίες με την αλφουζοσίνη: οι περισσότεροι ασθενείς διαπιστώθηκε ότι είχαν υποτροπή συμπτωμάτων 3 μήνες μετά την ολοκλήρωση τριών μηνών θεραπείας. Πιστεύεται ότι η μακροχρόνια θεραπεία μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές στη συσκευή υποδοχέα του κατώτερου ουροποιητικού συστήματος. Ωστόσο, αυτές οι ημερομηνίες πρέπει να επιβεβαιωθούν.

Γενικά, όπως και στην BPH, η κλινική αποτελεσματικότητα όλων των α1-αποκλειστών φαίνεται να είναι πρακτικά η ίδια σε ασθενείς με CAP, και διαφέρουν μόνο στο προφίλ ασφαλείας τους. Όπως φαίνεται από τις παρατηρήσεις μας, ενώ η χρήση ενός β1 αποκλεισμού δεν μειώνει πλήρως την υποτροπή της νόσου μετά τη διακοπή του φαρμάκου, μειώνει σημαντικά τη σοβαρότητα των συμπτωμάτων και αυξάνει το χρόνο που απαιτείται για να εμφανιστεί μια υποτροπή .

Μυοχαλαρωτικά και αντισπασμωδικά

Μερικοί επιστήμονες υποστηρίζουν τη νευρομυϊκή θεωρία της παθογένεσης του CAP / CPPS (Osborn D. E. et al. 1981; Egan K. J. , Krieger J. L. 1997; Andersen J. T. 1999). Μια λεπτομερής εξέταση των συμπτωμάτων και μια νευρολογική εξέταση μπορεί να υποδεικνύει την παρουσία αντανακλαστικής συμπαθητικής δυστροφίας των μυών του περινέου και του πυελικού εδάφους. Διάφοροι τραυματισμοί στο επίπεδο των ρυθμιστικών κέντρων του νωτιαίου μυελού μπορούν να οδηγήσουν σε αλλαγή του μυϊκού τόνου, συχνά του υπεραπλαστικού τύπου, στον οποίο οι ουροδυναμικές διαταραχές (σπασμός του αυχένα της ουροδόχου κύστης, ψευδοδυσυναισθησία) σχετίζονται ή προκύπτουν από αυτές τις καταστάσεις.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο πόνος μπορεί να δράσει ως αποτέλεσμα παραβίασης της προσκόλλησης των πυελικών μυών στο λεγόμενο. Σημεία σκανδάλης στο ιερό, κόκκυγα, ηβικό, ισχιακό οστό, ενδοπυελική περιτονία. Οι λόγοι για το σχηματισμό τέτοιων φαινομένων είναι: παθολογικές αλλαγές στα κάτω άκρα, ιστορικό χειρουργικών επεμβάσεων και τραύματος, ορισμένοι τύποι αθλημάτων, επαναλαμβανόμενες λοιμώξεις, κ. λπ. Σε αυτήν την περίπτωση, μπορεί να εξεταστεί η συμπερίληψη μυοχαλαρωτικών και αντισπασμωδικών στη σύνθετη θεραπεία παθογενετικά αιτιολογημένο. Τα μυοχαλαρωτικά έχουν αναφερθεί ότι είναι αποτελεσματικά για τη δυσλειτουργία του σφιγκτήρα, το πυελικό δάπεδο και τους σπασμούς του περινεϊκού μυός. Osborn D. E. et al. (1981) υπερισχύει της πρώτης μελέτης των επιδράσεων των μυοχαλαρωτικών στην προστατοδυνία. Οι συγγραφείς διεξήγαγαν μια συγκριτική, διπλή-τυφλή, ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο μελέτη της αποτελεσματικότητας του αδρενεργικού αποκλεισμού φαινοξυβενζαμίνη, βακλοφένη (αγωνιστής υποδοχέα GABA-B, χαλαρωτικό μυών ριγέ) και εικονικό φάρμακο σε 27 ασθενείς με προστατοδυνία. Η συμπτωματική βελτίωση παρατηρήθηκε στο 48% των ασθενών μετά από φαινοξυβενζαμίνη, 37% - βακλοφένη και 8% - μετά το εικονικό φάρμακο. Ωστόσο, μεγάλης κλίμακας προοπτικές κλινικές μελέτες που θα μπορούσαν να επιβεβαιώσουν την αποτελεσματικότητα αυτής της ομάδας φαρμάκων σε ασθενείς με CAP / CPPS δεν έχουν ακόμη διεξαχθεί.

Μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα και αναλγητικά

Η χρήση μη στεροειδών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων όπως η δικλοφαινάκη, η κετοπροφαίνη ή η νιμεσουλίδη μπορεί να είναι αποτελεσματική στη θεραπεία ορισμένων ασθενών με CAP / CPPS. Τα αναλγητικά χρησιμοποιούνται ευρέως στη θεραπεία ασθενών με CPPS, αλλά υπάρχουν λίγα στοιχεία για την αποτελεσματικότητά τους με την πάροδο του χρόνου.

Εκχυλίσματα φυτών

Μεταξύ των φυτικών εκχυλισμάτων, το Serenoa repens και το Pygeum africanum είναι τα πιο μελετημένα. Το αντιφλεγμονώδες και αντι-οίδημα αποτέλεσμα του Permixon επιτυγχάνεται μέσω της αναστολής της φωσφολιπάσης Α2, άλλων ενζύμων του καταρράκτη αραχιδών - κυκλοοξυγενάση και λιποξυγενάση, τα οποία είναι υπεύθυνα για το σχηματισμό προσταγλανδινών και λευκοτριενίων, καθώς και επηρεάζοντας τα αγγειακά φλεγμονώδη φάση, τριχοειδή διαπερατότητα. Όπως έδειξαν πρόσφατα μορφολογικές μελέτες σε ασθενείς με BPH, στο πλαίσιο της μείωσης της πολλαπλασιαστικής δραστηριότητας του επιθηλίου κατά 32% και της αύξησης της αναλογίας στρωμα-επιθηλίου κατά 59%, η θεραπεία με Permixon μείωσε σημαντικά τη σοβαρότητα της φλεγμονώδους αντίδραση στον ιστό του προστάτη στη σύγκριση με τις αρχικές παραμέτρους και την ομάδα ελέγχου< 0, 001).

Reissigl A. et αϊ. (2003) ήταν από τους πρώτους που ανέφεραν τα αποτελέσματα μιας πολυκεντρικής μελέτης του Permixon σε ασθενείς με CPPS. 27 ασθενείς έλαβαν θεραπεία με Permixon για 6 εβδομάδες, 25 παρατηρήθηκαν στην ομάδα ελέγχου. Μετά τη θεραπεία, η κύρια ομάδα εμφάνισε μείωση κατά 30% στα συμπτώματα στην κλίμακα NIH-CPSI. Το θετικό αποτέλεσμα της θεραπείας καταγράφηκε στο 75% των ασθενών που έλαβαν Permixon σε σύγκριση με το 20% στην ομάδα ελέγχου. Χαρακτηριστικά, στο 55% των ασθενών στην κύρια ομάδα, η βελτίωση θεωρήθηκε μέτρια ή σημαντική, ενώ στην ομάδα ελέγχου - μόνο στο 16% - θεωρήθηκε μέτρια ή σημαντική. Ταυτόχρονα, δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές μεταξύ των ομάδων 12 εβδομάδες μετά τη θεραπεία. Αυτά τα δεδομένα δείχνουν ότι το Permixon έχει ευεργετική επίδραση σε ασθενείς με CAP / CPPS, αλλά οι κύκλοι θεραπείας πρέπει να είναι μεγαλύτεροι.

Μια άλλη πιλοτική μελέτη έδειξε μείωση των φλεγμονωδών δεικτών TNF-a και ιντερλευκίνης-1b κατά τη διάρκεια της θεραπείας με Permixon, η οποία συσχετίστηκε με το συμπτωματικό αποτέλεσμα (Vela-Navarrete R. et al. 2002)Πολλοί συγγραφείς επισημαίνουν τις αντιφλεγμονώδεις επιδράσεις του εκχυλίσματος Pygeum africanum, την επίδρασή του στην αναγέννηση των κυττάρων του αδενικού επιθηλίου και την εκκριτική δράση του προστάτη, μείωση της υπερδραστηριότητας και αύξηση του ορίου της διέγερσης. Ωστόσο, αυτά τα πειραματικά δεδομένα πρέπει να επιβεβαιωθούν από κλινικές μελέτες σε ασθενείς με CAP / CPPS.

Υπάρχουν ξεχωριστές αναφορές για τις ευεργετικές επιδράσεις του εκχυλίσματος γύρης (Cernilton) σε ασθενείς με CP και προστατίτιδα.

Γενικά, υπάρχει επαρκής θεωρητική και πειραματική αιτιολόγηση για τη χρήση φυτικών εκχυλισμάτων σε ασθενείς με CAP / CPPS, τα οποία περιέχουν κυρίως Serenoa repens και Pygeum africanum, αλλά αυτά πρέπει να επιβεβαιωθούν με κατάλληλες κλινικές μελέτες.

5 αναστολείς άλφα αναγωγάσης

Αρκετές σύντομες πιλοτικές μελέτες με αναστολείς της 5α-αναγωγάσης υποστηρίζουν την άποψη ότι το finasteride έχει θετική επίδραση στην ούρηση και μειώνει τον πόνο με CP / CPPS. Η μορφολογική μελέτη που διεξήχθη σε ασθενείς με BPH δείχνει σημαντική μείωση στη μέση περιοχή που καταλαμβάνεται από το φλεγμονώδες διήθημα από ένα αρχικό 52% σε 21% μετά τη θεραπεία (p = 3, 79 * 10-6). Σχετικά με την επιτυχή θεραπεία 51 ασθενών με CP IIIA με finasteride για 6-14 μήνες. (2002). Στην κλίμακα SOS-CP, ο πόνος μειώνεται από 11 σε 9 σημεία, η δυσουρία από 9 σε 6, η ποιότητα ζωής από 9 σε 7, η σοβαρότητα των συμπτωμάτων από 21 σε 16 και ο κλινικός δείκτης από 30 σε 23 σημεία.

Αιτιολόγηση για τη χρήση της φιναστερίδης σε χρόνια αβακτηριακή προστατίτιδα της κατηγορίας NIH-IIIA (σύμφωνα με τον Nickel J. C. , 1999):

• Από την άποψη της αιτιολογίας.

  Η ανάπτυξη και ανάπτυξη του προστάτη εξαρτάται από τα ανδρογόνα.

  Σε ζωικά μοντέλα έχει αποδειχθεί ότι η βακτηριακή φλεγμονή μπορεί να προκληθεί από ορμονικές αλλαγές στον προστάτη.

  Πιθανή επίδραση του finasteride στην μειωμένη ούρηση με υψηλή ενδοουρηθρική πίεση που προκαλεί ενδοπροστατική παλινδρόμηση

• Από μορφολογική άποψη.

  Η φλεγμονή εμφανίζεται στους ιστούς του προστάτη.

  Το Finasteride οδηγεί σε παλινδρόμηση του αδενικού ιστού του προστάτη.

• Από κλινική άποψη.

  Η κλινική επιτυχία συνδέεται με την καταστολή των ανδρογόνων που προκαλείται από οιστρογόνα.

  Το Finasteride εξαλείφει τα συμπτώματα της δυσλειτουργίας του κατώτερου ουροποιητικού συστήματος σε ασθενείς με BPH, ειδικά εάν ο προστάτης έχει μεγάλο όγκο και κυριαρχεί ο αδενικός ιστός.

  Το Finasteride είναι αποτελεσματικό στη θεραπεία της αιματουρίας που σχετίζεται με την BPH, η οποία σχετίζεται με εστιακή φλεγμονή του προστάτη.

  Γνώμες μεμονωμένων ουρολόγων σχετικά με την αποτελεσματικότητα της φιναστερίδης στην προστατίτιδα.

  Τα αποτελέσματα από τρεις κλινικές μελέτες δείχνουν την πιθανή αποτελεσματικότητα της φιναστερίδης στη μείωση των συμπτωμάτων της προστατίτιδας.

Αντιχολινεργικά

Τα ευεργετικά αποτελέσματα των αντιχολινεργικών είναι η ανακούφιση των συμπτωμάτων του επείγοντος, της ημέρας και της νυχτερινής πολακουρίας και η διατήρηση της φυσιολογικής σεξουαλικής δραστηριότητας. Υπάρχει θετική εμπειρία με τη χρήση διαφόρων Μ-αντιχολινεργικών σε ασθενείς με CAP / CPPS με σοβαρά συμπτώματα ερεθισμού, αλλά χωρίς ενδείξεις ενδοφυσικής απόφραξης, τόσο σε μονοθεραπεία όσο και σε συνδυασμό με β1-αδρενεργικούς αποκλειστές. Απαιτούνται πρόσθετες μελέτες για τον προσδιορισμό της θέσης των φαρμάκων αυτής της ομάδας στη θεραπεία ασθενών με αβακτηριακή προστατίτιδα.

Ανοσοθεραπεία

Ορισμένοι συγγραφείς υποστηρίζουν τη θέση ότι η εμφάνιση μη βακτηριακής προστατίτιδας οφείλεται σε ανοσολογικές διεργασίες που επιταχύνονται από άγνωστο αντιγόνο ή από αυτοάνοση αντίδραση. Πρόσφατα, ο ρόλος των κυτοκινών στην ανάπτυξη και τη συντήρηση της CP έχει αυξηθεί η προσοχή. Αναφέρουν στοιχεία για αυξημένα επίπεδα ιντερφερόνης γάμμα, ιντερλευκίνης 2, 6, 8 και έναν αριθμό άλλων κυτοκινών κατά την έκκριση του προστάτη. John et αϊ. (2001) και Doble A. et al. (1999) διαπίστωσαν ότι στην ομάδα IIIB βακτηριακή προστατίτιδα, η αναλογία των Τ λεμφοκυττάρων τύπου CD8 (κυτταροτοξική) προς CD4 (βοηθητική) και το περιεχόμενο των κυτοκινών αυξήθηκε. Αυτό μπορεί να υποδηλώνει ότι ο όρος «μη φλεγμονώδης» προστατίτιδα μπορεί να μην είναι απολύτως επαρκής. Σε αυτήν την περίπτωση, η ανοσορρύθμιση που χρησιμοποιεί αναστολείς κυτοκίνης ή άλλες προσεγγίσεις μπορεί να είναι αποτελεσματική, αλλά πρέπει να ολοκληρωθούν κατάλληλες μελέτες πριν από τη σύσταση αυτής της θεραπείας.

Διάφορες επιλογές ανοσοθεραπείας είναι πολύ δημοφιλείς στους τοπικούς ειδικούς. Από φάρμακα που διεγείρουν την κυτταρική και χυμική ανοσία υπάρχουν: παρασκευάσματα του θύμου αδένα, ιντερφερόνες, επαγωγείς της σύνθεσης ενδογενούς ιντερφερόνης, συνθετικοί παράγοντες. Αυτά τα αποτελέσματα παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον υπό το φως των πρόσφατων δεδομένων σχετικά με τον σημαντικό ρόλο της ιντερλευκίνης-8 στην CP IIIA, όπου θεωρείται ως πιθανός θεραπευτικός στόχος (Hochreiter W. et al. 2004). Ταυτόχρονα, πρέπει να θυμόμαστε ότι, κατά την άποψή μας, ο διορισμός ειδικής ανοσο διορθωτικής θεραπείας θα πρέπει να αντιμετωπίζεται με μεγάλη προσοχή και να πραγματοποιείται μόνο εάν ανιχνευθούν παθολογικές αλλαγές σύμφωνα με τα αποτελέσματα της ανοσολογικής εξέτασης.

Ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά

Η εξέταση της ψυχολογικής κατάστασης των ασθενών με CP / CPPS οδήγησε στην κατανόηση της συμβολής των ψυχοσωματικών διαταραχών στην παθογένεση της νόσου. Η κατάθλιψη είναι ένα αρκετά κοινό εύρημα σε άτομα με CP. Σε αυτό το πλαίσιο, συνιστάται στους ασθενείς με CAP / CPPS να συνταγογραφούν ηρεμιστικά, αντικαταθλιπτικά και ψυχοθεραπεία. Μεταξύ των πιο πρόσφατων έργων, μπορεί να γίνει αναφορά στη δημοσίευση σχετικά με τη χρήση της σαλβουταμίνης, η οποία έχει αντικαταθλιπτικό και ψυχοδιεγερτικό αποτέλεσμα λόγω της επίδρασής της στον δικτυωτό σχηματισμό του εγκεφάλου. Ο συγγραφέας παρακολούθησε 27 ασθενείς με CP IIIB που έλαβαν σαλβουταμίνη σε συνδυαστική θεραπεία και 17 ασθενείς στην ομάδα ελέγχου. Διαπιστώθηκε ότι η διάρκεια της ύφεσης ήταν σημαντικά υψηλότερη σε ασθενείς που έλαβαν αυτό το φάρμακο: 75% μετά από 6 μήνες στην κύρια ομάδα έναντι 36, 4% στην ομάδα ελέγχου. Όσοι έλαβαν σαλβουταμίνη εμφάνισαν αυξήσεις στη λίμπιντο, γενική ζωτικότητα και θετική στάση απέναντι στη θεραπεία.

Φάρμακα που επηρεάζουν την κυκλοφορία του αίματος

Έχει βρεθεί ότι διάφορες αλλαγές στη μικροκυκλοφορία, την αιμοπηξία και την ινωδόλυση καταγράφονται σε ασθενείς με CP. Για τη διόρθωση αιμοδυναμικών διαταραχών, συνιστάται η χρήση Ρεοπολυγλουκίνης, Trental και Escuzan. Υπήρξαν αναφορές χρήσης προσταγλανδίνης Ε1 σε ασθενείς με CAP. Απαιτείται επιπλέον έρευνα, τόσο για την ανάπτυξη μεθόδων για την αξιολόγηση των κυκλοφοριακών διαταραχών σε ασθενείς με CAP / CPPS όσο και για την ανάπτυξη σχεδίων για τη βέλτιστη διόρθωσή τους.

Βιορυθμιστικά πεπτίδια

Το Prostatilen και το Vitaprost χρησιμοποιούνται ευρέως από ειδικούς στο σπίτι για τη θεραπεία της βακτηριακής προστατίτιδας. Τα παρασκευάσματα είναι σύμπλοκα βιολογικώς δραστικών πεπτιδίων που απομονώνονται από τους προστάτες αδένες των βοοειδών. Εκτός από την ανοσορρυθμιστική δράση των προστατίλων που περιγράφηκε παραπάνω, έχει τεκμηριωθεί η συμπτωματική της επίδραση στην CP, αντιφλεγμονώδη, μικροκυκλοφορική και τροφική δράση. Ταυτόχρονα, δεν έχουν διεξαχθεί μελέτες με σύγχρονες μεθόδους για την αξιολόγηση της κλινικής εικόνας του CAP / CPPS για αυτήν την ομάδα φαρμάκων.

Βιταμίνες και μεταλλικά στοιχεία

Τα σύμπλοκα βιταμινών και μικροστοιχείων παίζουν σημαντικό δευτερεύοντα ρόλο στη θεραπεία ασθενών με CP. Μεταξύ αυτών είναι οι κύριες βιταμίνες Β, βιταμίνες A, E, C, ψευδάργυρος και σελήνιο. Είναι γνωστό ότι ο προστάτης είναι πιο πλούσιος σε ψευδάργυρο και συσσωρεύει ψευδάργυρο. Η αντιβακτηριακή του προστασία συνδέεται με την παρουσία ελεύθερου ψευδαργύρου (αντιβακτηριακός παράγοντας προστάτη - σύμπλοκο πεπτιδίου ψευδαργύρου). Με βακτηριακή προστατίτιδα, το επίπεδο του ψευδαργύρου μειώνεται, το οποίο σχεδόν δεν αλλάζει στο πλαίσιο της στοματικής πρόσληψης αυτού του ιχνοστοιχείου. Αντιθέτως, στην βακτηριακή προστατίτιδα, τα επίπεδα ψευδαργύρου αποκαθίστανται κατά την εξωγενή κατάποση. Στο πλαίσιο της CP, υπάρχει σημαντική μείωση της περιεκτικότητας σε κιτρικό οξύ. Η βιταμίνη Ε έχει υψηλή αντιοξειδωτική και αντιραδική δράση. Το σελήνιο είναι ένας αντιπολλαπλασιαστικός παράγοντας και θεωρείται ογκολογική προστασία, συμπεριλαμβανομένου του καρκίνου του προστάτη. Σε σχέση με τα παραπάνω, δικαιολογείται η χρήση παρασκευασμάτων που περιέχουν ισορροπημένες ποσότητες βασικών βιταμινών και μικροστοιχείων. Μία από αυτές τις θεραπείες είναι ένα παρασκεύασμα που περιέχει σελήνιο, ψευδάργυρο, βιταμίνη Ε, β-καροτένιο και βιταμίνη C.

Θεραπεία ενζύμου

Τα παρασκευάσματα λιπάσης έχουν χρησιμοποιηθεί στη σύνθετη θεραπεία ασθενών με CP για πολλά χρόνια. Πρόσφατα, αρκετές αναφορές από εγχώριους συγγραφείς εμφανίστηκαν σχετικά με τη θετική εμπειρία με τη χρήση του Wobenzym ως θεραπευτικού παράγοντα συστηματικού ενζύμου στη σύνθετη θεραπεία ασθενών με CP.

Σε χώρες με ανεπτυγμένα συστήματα υγείας, γίνονται τώρα συστάσεις για τη διάγνωση και τη θεραπεία ασθενειών λαμβάνοντας υπόψη τις αρχές της τεκμηριωμένης ιατρικής, οι οποίες βασίζονται σε έρευνα με υψηλό βαθμό αξιοπιστίας. Όσον αφορά τη φαρμακευτική θεραπεία του CAP / CPPS, τέτοιες μελέτες είναι σαφώς ανεπαρκείς. Μόνο τα υλικά για τη χρήση αντιβιοτικών και β 1-αποκλειστών, καθώς και φυτικά εκχυλίσματα από Serenoa repens με ορισμένες ανοχές πληρούν τα κριτήρια της τεκμηριωμένης ιατρικής. Τα δεδομένα σχετικά με τη χρήση όλων των άλλων ομάδων φαρμάκων είναι κυρίως εμπειρικά.

Όπως συνιστάται από το Ινστιτούτο Υγείας των ΗΠΑ (NIH), οι πιο συχνά χρησιμοποιούμενες θεραπείες για την αβακτηριακή προστατίτιδα μπορούν να ταξινομηθούν κατά σειρά προτεραιότητας σύμφωνα με τα κριτήρια της βασισμένης σε τεκμήρια ιατρικής με την εξής σειρά:

• Προτεραιότητα μεθόδου θεραπείας (0-5).
• Αντιβακτηριακοί παράγοντες (αντιβιοτικά) 4. 4;
• Alpha1 blocker 3. 7;
• Μασάζ προστάτη (μάθημα) 3. 3;
• Αντιφλεγμονώδης θεραπεία (μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, υδροξυζίνη) 3. 3;
• Αναισθητική θεραπεία (αναλγητικά, αμιτριπτυλίνη, γκαμπαπεντίνη) 3. 1;
• Θεραπεία με βιοανάδραση (ανορεκτική βιοανάδραση) 2. 7;
• Φυτικά φάρμακα (Serenoa repens / saw palmetto, quercetin) 2, 5;
• 5; Αναστολείς της ρεδουκτάσης (finasteride) 2, 5;
• Χαλαρωτικά μυών (διαζεπάμη, βακλοφένη) 2. 2;
• Θερμοθεραπεία (θερμικοθεραπεία με υπερήθειο μικροκυμάτων, αφαίρεση με βελόνες από διαθάλαμο, λέιζερ) 2. 2;
• Φυσιοθεραπεία (γενικό μασάζ, κ. λπ. ) 2. 1;
• Ψυχοθεραπεία 2. 1;
• Εναλλακτική θεραπεία (διαλογισμός, βελονισμός, κ. λπ. ) 2. 0;
• Αντιπηκτικά (πολυθειικό πεντοζάνη) 1, 8;
• Καψαϊκίνη 1, 8;
• Αλλοπουρινόλη 1. 5;
• Χειρουργική θεραπεία (TUR του αυχένα της ουροδόχου κύστης, προστάτης, διαουρηθρική τομή του προστάτη, ριζική προστατεκτομή) 1. 5.

Ελαφρώς διαφορετική έμφαση στην προτεραιότητα της θεραπείας χρόνιας προστατίτιδας στο Tenke P. (2003)

• Αντιμικροβιακή θεραπεία ++++;
• Αποκλεισμός Alpha1 +++;
• Αντιφλεγμονώδες ++;
• Βοτανοθεραπεία ++;
• Θεραπεία ορμονών ++;
• Υπερθερμία / θερμοθεραπεία ++;
• Πορεία μασάζ προστάτη ++;
• Εναλλακτικές θεραπείες ++;
• Ψυχοθεραπεία ++;
• Αλλοπουρινόλη +;
• Χειρουργική θεραπεία (TUR) +.

Επομένως, για τη θεραπεία της χρόνιας αβακτηριακής προστατίτιδας και του CPPS, έχει προταθεί ένας μεγάλος αριθμός διαφορετικών φαρμάκων και ομάδων φαρμάκων, η χρήση των οποίων βασίζεται σε πληροφορίες σχετικά με τη δράση τους σε διαφορετικά στάδια της παθογένεσης της νόσου. Με μερικές εξαιρέσεις, όλα αυτά υποστηρίζονται ανεπαρκώς από μελέτες που βασίζονται σε στοιχεία. Ελπίδες βελτίωσης των αποτελεσμάτων της θεραπείας της ΚΓΠ, και ιδίως της ομάδας των ασθενών με πυελικό πόνο, συνδέονται με την πρόοδο στη διάγνωση και τη διαφορική διάγνωση αυτών των καταστάσεων, τη βελτίωση και την λεπτομέρεια της κλινικής ταξινόμησης της νόσου και τη συσσώρευση αξιόπιστα κλινικά αποτελέσματα ασθενών που υποστηρίζουν την αποτελεσματικότητα και χαρακτηρίζουν την ασφάλεια των ναρκωτικών σε μια καλά καθορισμένη ομάδα ασθενών.